Pierwsze czterdzieści lat swojego życia spędził Panufnik (z krótkimi przerwami na studia w Wiedniu i Paryżu, oraz później, na podróże koncertowe) w Warszawie (tylko zaraz po wojnie przez rok przebywał w Krakowie). Tu się urodził, tu odebrał wykształcenie, odnosił pierwsze sukcesy, spędził dramatyczne lata wojny, podczas których zginął jego brat. W Warszawie zrodziła się też dramatyczna decyzja ucieczki z Polski - ostatnie mieszkanie Panufnika w Polsce ma warszawski adres. Warszawa Panufnika to jego kolejne domy, Konserwatorium Warszawskie, gdzie studiował, i wreszcie Filharmonia Warszawska (która tytuł Narodowej otrzymała w rok po ucieczce Panufnika), gdzie odbywały się prawykonania pierwszych jego dzieł, i której szefem był przez krótki czas. Ponownie Panufnik pojawił się w Warszawie w 1990 roku, kiedy to nie tylko mógł odwiedzić przyjaciół, lecz - przede wszystkim - jego twórczość w triumfalny sposób zagościła na festiwalu "Warszawska Jesień".